Zo werd het genoemd. Het doek valt, had ook gekund. Maar dat klinkt meteen zo dramatisch.
Vast staat wel dat we na zeven mooie jaren afscheid moeten nemen van iets waarvan we hoopten dat het nooit voorbij zou gaan. Dat het voor altijd zou blijven bestaan. Keer op keer een nieuwe voorstelling, een nieuw avontuur om mee te maken en te ondergaan. Maar na zeven jaar gaat Theater Meerzigt dicht. Althans in deze vorm. Zo is het leven. Dingen zijn en kunnen niet voor altijd.
Maar terugkijken, dat kan wel. Gelachen, gezongen, geluisterd. Ontroerd geraakt, gehuild, begaan. Wat heeft dit kleine theater ons veel gegeven. Maar er was meer dan dat. Heel lang zocht ik naar het juiste woord. En in het tvprogramma Kunstuur werd het deze zondag ineens genoemd: context.
We konden een blik bier drinken in de voetbalkantine of een glas wijn in de Herbergh. We konden koffie drinken na de kerkdienst of thee in de pauze van een dorpsvergadering. Dat alles was bekend. En ja, we gingen wel eens naar de Lawei, Tryater, Iduna of naar het Iepenloftspul in Burgum en Jorwert. En natuurlijk ons eigen straatfestival, altijd goed voor vermaak en plezier. En ja, we rookten onze feestelijke bolknaksigaar tijdens het dorpsfeest, het enige in Nederland dat deze traditie nog kent.
Maar in eigen dorp naar het theater? Nee. Voordat Ada en Heymen dit concept bedachten, nee, dat deden we niet. Het kon ook niet, op een enkele voorstelling van amateur dorpstoneel na. Dat waren de, met alle respect, magere jaren, zeg maar.
En toen kwamen die zeven vette jaren.
We kregen met Theater Meerzigt een nieuwe vorm van context in het dorp op het gebied van uitgaan. Het gaf ons reden ons mooi aan te kleden, op te maken, een overhemd te strijken en voor de echte heren onder ons een stropdas om te doen. We maakten ons klaar voor een avondje uit. Niet ver weg nee, met tien stappen was je al op dé plek om het glas te heffen, te ontmoeten en te genieten van kunst en cultuur in de ruimste zin des woords.
Die zeven vette jaren en een programma met zo veel aanbod dat we niet eens konden kiezen. Sommigen onder ons deden dat ook niet, zij gingen gewoon altijd.
We zagen optredens van kleine namen die later, bijv. in De Wereld Draait Door, groot werden. We zagen optredens van kleine namen die altijd klein zullen blijven omdat er ook kleine namen moeten zijn. En we zagen optredens van grote namen die af en toe klein wilden zijn.
En ook nu, met drie voorstellingen in één weekend. Om afscheid te nemen, om nog één keer te ontmoeten, ontroerd te raken en te vieren hoe mooi het leven kan zijn als je er maar een draai aan geeft. Soms theatraal, soms muzikaal, of amicaal met een lach en soms, heel soms, met een traan.
Het doek is gevallen, het podium is leeg.
Ik denk dat ik voor velen mag spreken als ik een diepe buiging maak naar de initiatiefnemers Ada en Heymen, de mensen van de werkgroep, de vele artiesten die optraden.
Als ik kijk naar de oorspronkelijke doelstelling - te lezen op theatermeerzigt.nl - om theater toegankelijk te maken voor een breed publiek in een sfeer van Ont-Moeten, dan is dat Vol-Ledig geslaagd! Met de nadruk op Vol. Want ook de drie allerlaatste voorstellingen waren uitverkocht. Daardoor voelt het nu eventjes leeg, kaal, wit, nee grijs.
Een leeg podium is niet leeg. Want het geeft ook weer kansen, ruimte voor nieuwe initiatieven. Ik weet zeker dat de Eastermarders deze nieuwe situatie opnieuw zullen omarmen. Want Eastermar is niet alleen een groot publiek maar ook een groots publiek.
En trouwens, over podia gesproken, het eerste Iepenloftspul van Eastermar verwacht u allen in juni met open armen...
Rienk Vlieger
Initiatiefnemers van Theater Meerzigt: Heymen Jansen en Ada Roelants (foto: Iris Rusz)